pretty
Hoe bijzonder, dat wanneer we ouder worden uiterlijk natuurlijk nog steeds belangrijk is, maar veel minder dan tijdens onze werkelijk jonge jaren. (wat voor mij natuurlijk nog niet zo heel lang geleden is) Een aanstekelijke lach, je op je gemak voelen en er werkelijk zijn voor elkaar is zoveel meer waardevol. Tenminste, zo ervaar ik dat. Nu merk ik wel de focus op uiterlijk via media, mijn puberdochters en zelfs in mijn directe omgeving...maar toch zie ik alleen die aanstekelijke lach, die zorgzaamheid, betrokkenheid en prachtige energie die van binnen uit straalt.
En ik zie en voel ook de energie van alles om me heen veranderen en spreek hier vele collega´s over.
Langzaam maar zeker voelen we allemaal de verschuiving in energie om ons heen. Aanslagen, overvallen die steeds gewelddadiger worden, ruzies, middelbare school hoofdschop taferelen en een verloedering van taalgebruik op vele plaatsen om ons heen.
Voor de meer gevoelige medemensen een pittige uitdaging om jezelf staande te houden in de onrust.
En een nog grotere uitdaging is om vooral bij jezelf te blijven. Om steeds weer je eigen cocon te sluiten en jezelf te omringen met zachtheid en liefde. Glimlachen bij negatieve energie in winkels, op scholen en op je werk. Adem eerst de energie even weg voordat je reageert. En los strijd binnen je inner circle zo snel mogelijk op. Relativeer, reflecteer…neem even afstand en probeer te beoordelen of je boosheid niet voornamelijk komt door overprikkeling.
En terwijl ik het schrijf denk ik, wat een werk! Wat een enorme taak.
Jezelf staande houden is niet makkelijk, en alle negatieve invloeden elimineren van je leven is geen optie. Hierin liggen de lessen, hier ligt onze groei.
En dus is het weer flink ademhalen en bewust en mindfull keuzes maken wat goed is voor jou, voor je gezin, voor je inner circle.
Iedere dag opnieuw.
Vandaag was een dag van uitdagingen. Mijn kinderen hebben ook veel last van de globale onrust. (ik vraag me steeds af of er een enorme storm op komst is, gezien de spanningen die opstapelen) Voor ons was dit duidelijk een dag om terug te gaan naar de stilte, of naar de natuur. Grappig. Mijn verantwoordelijkheden lieten dit dus niet toe. Soms kun je zo perfect aanvoelen wat nodig is maar dat maakt het niet altijd haalbaar. Daarom besloot ik als eerste mijn huishouden vandaag iets minder intensief onder handen te nemen, meer koffie te drinken (medicinale dosering) en om veel spelletjes te doen met de kinderen. De dag is nog niet voorbij, maar ik heb goede hoop dat we er wel zonder kleerscheuren doorheen komen.
Morgen is er weer tijd en ruimte voor de buitenwereld, en kijk ik weer waar ik nodig ben, waar ik kan helpen. Nu is mijn energie thuis nodig tijd om even volop mama te zijn.
Ik zit nu achter mijn laptop, de aardappels en worstjes in de oven...(onze eigen) boontjes gedopt en denk dan bij mezelf: Wanneer we allemaal onze eigen circel positief houden, zacht houden…en we delen deze zachtheid en onze blijdschap met een klein aantal mensen om ons heen dan kan het niet anders…dan besmetten we de rest. Stap voor stap, beetje bij beetje.
En misschien, heel misschien, word de wereld weer een beetje puur.
Zoals het hoort.
So mote it be!
x Diane
