Feestmaand
Sweet dreams are made of these
Who am i to disagree?
I traveled the world and the seven sees
Everybody´s looking for something
Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Hoe waar… Iedereen zoekt iets. Iedereen zoekt met een onstilbare honger. Komt het door Social media? Worden we ons te vaak bewust van wat anderen hebben, doen, willen? En is de wereld die iedereen profileert wel zo rooskleurig? Hoe kunnen we ons afsluiten voor de constante stroom reclame en uitdagingen die ons visuele veld binnendringen op ieder moment.
Voor hoog sensitieve medemensen is het natuurlijk in deze tijden nog veel grappiger. De prikkels komen ongefilterd binnen, samen met de emoties van iedereen om je heen, ook ongefilterd moet ik toevoegen. Ik begrijp de beweging van velen om in december een maand stilte in te lassen op bijvoorbeeld Facebook. Even terug naar de stilte. Terug naar de simpele gezelligheid van samen zijn. Van bewust in het moment aandacht hebben voor elkaar. (en even sjoelen ofzo)
Werkelijk en oprecht tijd nemen voor je gezin, je kinderen, je partner, je vrienden. Even uitpluggen. Misschien is dat nog wel het mooiste voornemen voor deze feestdagen. Er zijn voor de ander. Het mooiste dat je kan geven is je tijd, dat vraag ik dit jaar maar voor kerst.
Hierover reflecterend ontstond gisteren een gesprek met mijn schoonmoeder.
Zij en ik…we komen van twee verschillende werelden. Zij bekijkt de dingen vaak vanuit een heel ander standpunt, soms zelfs wat gedateerd en ik zit middenin de meest chaotische drukke tijd van ons leven en reageer vaak impulsief en intuïtief, toch begrijpen we elkaar dankzij en ondanks onze verschillen prima.
Ik moet zelfs toegeven dat haar nuchtere kijk vaak wel verhelderend is.
Ze stelde dat we de kinderen veel te afhankelijk maakten. Met alle aandacht en vertroeteling en het inwilligen van de meeste wensen.
Mijn eerste impuls was om dit stellig te ontkennen. Maar ik bedacht me dat de kinderen inderdaad altijd het favoriete eten krijgen, met ontbijt, lunch en avondeten. En het dagritme word gevormd zoals zij het inzetten. Wat hebben de kinderen nodig? Een spelletje? Iets bakken? Even naar buiten? Opruimen van de kinderspullen, en weer nieuw speelgoed aandragen…een puzzel, Playmobil of lego?
De voorwaarden worden inderdaad wel redelijk kant en klaar aangeleverd voor de kinderen om niet zelf in beweging te komen en iets te bedenken.
Dus misschien heeft ze een punt. Ik ben benieuwd naar haar oplossing.
`Nou, misschien heb je wel gelijk, zeg ik, maar jullie gaven ze het tegenovergestelde, helemaal geen aandacht, hoe vind ik dan een balans?`
Het is eventjes stil en ik hoor haar lachen `nou, daar heb jij weer een punt! lekker daar tussenin gaan zitten dus, ga eens wat samen doen, pak een boek, negeer ze maar eens eventjes. Laat ze maar zien dat jij ook tijd nodig hebt. Gewoon doen, voor je het weet vermaken ze zichzelf weer. Oh en Noam is te dun. Hij moet meer eten, dus gewoon een beetje doorpakken hoor.
Je doet het prima maar je bent een beetje te lief, je kan toch niet iedereen blij maken?`
Ik kan niet iedereen blij maken.
Niemand kan iedereen blij maken.
Omgekeerde psychologie dus. Ik wil inderdaad altijd iedereen blij maken, gelukkig maken.
Maar de laatste tijd hebben we veel tegenslag en valt het me inderdaad zwaarder, dus ze heeft een punt.
Ik bedenk me dat ik zo weer op het woord balans kom, zoeken naar balans in wat iedereen nodig heeft en hoeveel daarin van mijn energie en inzet afhankelijk is. (het woord balans maakt me ondertussen een beetje allergisch)
Kortom, besteed je kostbare tijd alleen aan verrijkende activiteiten.
En wees in het moment wanneer je daar bent, en laat je niet afleiden. Focus is energie.
En mindful zijn. En zo is de cirkel weer rond. Ik pak mijn mindful meditaties er maar weer bij… (hoe bijzonder dat we in tijden van stress en drukte en uitdagingen vergeten dat de oplossing zo simpel kan zijn)
Ik ben dankbaar dat mijn schoonmoeder zo op haar eigen manier meekijkt en denkt. Ze was dit weekend natuurlijk bij ons voor de verjaardag van haar kleinzoon.
Ik neem een slokje koffie en proost even naar haar. Volgend jaar is ze al 25 jaar overleden. Toch jammer dat we elkaar hier niet hebben gekend en dat de kinderen haar niet als oma kennen hier op aarde.
De momenten die ze bij ons is koesteren we, haar moederlijk advies, haar tips en aanmerkingen. (vaak vrij ongenuanceerd, net als mijn man)
Ik hoop jullie te inspireren, een hart onder de riem te steken...door herkenning, of door het idee van troost dat onze dierbaren zo dichtbij zijn. Just a thought away. Soms gaat het niet perfect, maar goed genoeg. Wees maar lief voor jezelf, kus en veel liefs
Diane
