Hartekreten

Ons collectief energieveld is uit balans. Mensen om me heen, sommige meer gevoelig dan anderen merken het ook. een gevoel van onrust en spanning.

Ik begrijp de disbalans volkomen, het enorme lijden van de mensheid in oorlog en op de vlucht brengt zoveel teweeg in ons collectief bewustzijn en in de energie dat wij allemaal een onbewuste drang voelen iets te doen om de balans te herstellen.

Ik zie fantastische initiatieven ontstaan. Duitsland opent armen en huizen om vluchtelingen op te nemen, juichend worden ze onthaald. Wat een mooie daad van menselijkheid en wat een emotioneel gebaar van deze generatie duitsers. Genezing op een hoger niveau voor het leed dat is gedaan door degene voor hen. Onbewust wellicht maar enorm ontroerend om te zien en ervaren.

Acties voor goederen, eten, kleding voor de vluchtelingenkampen worden ook opgezet, door particulieren. Omdat ze het niet kunnen verdragen dat er zoveel leed is bij deze vluchtende mensen. De beelden van kindjes aangespoeld, of verstikt in koelwagens krijg ik nooit meer van mijn netvlies. De vader die met zijn twee kindjes op het strand hartverscheurend staat te huilen dat ze het hebben gered. Mensen die met gevaar voor veiligheid zichzelf door prikkeldraad gooien om maar een kans te hebben op leven. De wanhoop van deze mensen is bijna onverdraagbaar.

Wat kan ik doen? Het puzzelt me. Ik zoek het internet af naar haalbare hulpvragen, oproepen voor praktische ondersteuning, maar er is vrijwel niets in mijn omgeving.

Ik besloot mijn gids James te vragen wat ik kan doen om te helpen. Uiterst beheerst luisterde hij naar mijn betoog en terwijl ik emotioneel werd (weer) stopte hij mijn relaas.

`the faith of the world is not in your hands. Focus on what is front of you.`

In de rest van het gesprek begreep ik dat hier globaal enorm veel aan het veranderen is. Niet alleen indivuele processen maar die van de mensheid worden nu in beweging gezet.

Als een soort ontwaken, spiritueel ontwaken.

De volgende dag spreek ik met mijn zus, over dagelijkse dingen en uiteindelijk ook over haar vrijwilligerswerk voor stichting Opkikker. De stichting die een onvergetelijke dag vol afleiding bied aan zieke kinderen en hun gezin. Een dag even niet bezig zijn met hoe ziek je bent.

Mijn zoon Noam sprong die ochtend al door het huis als een kikker en zoon Boaz had een kikker in een emmertje. Binnen een paar tellen viel het kwartje, de tekenen waren natuurlijk overduidelijk.

Over zes weken werk ik mee aan een ochtend voor stichting Opkikker met mijn zus. Een inspiratieochtend, om mensen te verbinden en geld op te halen voor deze mooie stichting, met koffie, onze brandstof. Ik verheug me er nu al op.

Reflecterend hoe dit op mijn pad is gekon kom ik tot het besef dat niet alleen directe of grootschalige hulp voor de vluchtelingen maar ook kleine daden van goedheid bijdragen aan balans.

Een boodschap doen voor die buurvrouw die slecht ter been is. Een kaartje sturen naar vrienden die je al iets te lang niet hebt gesproken. Een praatje maken met de straatkrant verkopers en ze ondersteunen. Vrijwilliger worden voor een goed doel, meehelpen op school of koffie schenken in een verzorgingstehuis. Alles wat gedaan word voor een ander, zonder er zelf beter van te worden, je kan alles verzinnen, probeer het eens. Onbaatzuchtig.

Je kan misschien niet de hele wereld redden, maar als we allemaal iemand helpen komen we een heel eind. En laten we ondertussen ons hart niet afsluiten voor de vluchtelingen die wellicht vlakbij worden opgevangen...ze hebben onze naastenliefde en zorg hard nodig.

Kus Diane